آخرین صفحه‌ی کتاب «رویایی از بهار»!

حدود یک سال قبل در وبلاگ وینترفل، اولین تاپیک تعاملی رو نوشتم که اتفاقاً بسیار مورد توجه و استقبال قرارگرفت و مشارکت بسیار خوبی در این ایده جالب از طرف خوانندگان انجام شد. خب از اون روز خیلی گذشته و قطعاً بیشتر شماها اون موقع خواننده وبلاگ من نبودید. پس جالب دیدم که بهترین پاسخ‌هایی رو که به اون تاپیک داده شد رو در اینجا بیارم تا هم کاربران جدید از خوندن اون لذت ببرند و هم کاربران قدیمی تجدید خاطره‌ای کنند. ضمن اینکه همه دوستان جدید هم می‌تونن تو این کار مشارکت کنند.

ایده اصلی این تاپیک خیلی ساده است. اگر شما به جای مارتین بودید، صفحه آخر کتاب هفتم رو چطور می‌نوشتید؟ خب در ادامه تعدادی از پاسخ‌های خوندنی دوستان عزیزم رو در یک سال پیش باهم مرور می‌کنیم و از شما هم دعوت می‌کنم که صفحات آخر خودتون رو به این لیست اضافه کنید تا در نهایت یه فایل pdf از همه این نوشته‌ها بسازیم. قطعاً می‌دونید که قوانین اسپویل چطوریه. پس اگر نوشته شما قراره حاوی اسپویلی باشه (مبنای اسپویل کتابه و نه سریال) حتماً اون رو در اسپویلر قراربدید.

[su_divider top=”no”]

فرید

هفت کشتی روی آب های دریای غروب به پیش می رفتند و اژدهایان در جلوی همه آنها مسیر را روشن می کردند. دنریس رویش را برگرداند تا برای آخرین بار وستروس را که در تاریکی و سرما فرو می رفت را نگاه کند. خانه ای که سال ها برای رسیدن به آن تلاش کرده بود. جورا جلو آمد و گفت: «ملکه من، حالا ما باید کجا بریم؟»
جواب واقعی این بود که او نمی دانست اما رو به جمعیت داخل کشتی کرد و گفت: «ما به سرزمینی می رویم که در آن خبری از زمستان نباشد.» ریکان استارک که در جلوی همه ایستاده بود چند قدم جلو آمد. به خاطر حرکت کشتی و شمشیر بلند برادرناتنی اش که به پشتش بسته بود تعادل نداشت: «این رو هیچ وقت فراموش نکنید بانوی من. زمستان در راهه»

[su_divider top=”no”]

نریمان

اولی از قول یکی از شخصیت‌های کتاب ۵، که نمی‌گم کیه تا اسپویل نشه:

در سرشت بشر فراموشی تنیده شده، و چه موهبتی است. ببین چگونه مادری به گریه بچه‌اش مشغول است، دیگری مشغول دعوا و یکی مشغول آهنگری؛ انگار نه انگار که انسان‌ها تا لبه نیستی رفته و برگشته‌اند. و من مشغول راه رفتن میان همین مردمم. بدون این‌که مرا بشناسند. همان گونه که قرن‌هاست نشناخته‌اند.
و براستی بدون این موهبت، آیا مثل ما زیر فشار قرن‌ها تجربه و خاطره، به انتها نمی‌رسیدند؟

اما همین انسان فراموش‌کار به وقت نیاز به یاد می‌آورد و نماینده‌ نیروهایی می‌شود که از افسانه‌های بیرون می‌آیند، با ناجی تقلبی دیوانه، با مرد شریف سوگندشکن، با … . اما برترین آن‌ها همان است که در پی کمترین خواسته، با متواضعانه‌ترین تقاضا به ناچار وارد این نبرد شد و نشان داد معصومیت چنان نیرویی است از هر سدی می‌گذرد و بر هر دشمنی فائق می‌آید. هرچند گم‌نام‌ترین باقی بماند.

این بار انسان‌ها با کمکی به مراتب کمتر پیروز شدند. مرتبه بعد چه؟ بعد از نیستی ما. آیا انسان راه پیروزی را به خاطر خواهد سپرد؟

نمی‌دانم. اما امیدوارم به وقت نیاز به خاطر بیاورد، چرا که زمستان دوباره خواهد آمد.

Winter will come, AGAIN!

این رو از قول Great Other می‌خوام بنویسم:

نشسته بر سریر خود خنده‌ای کرد. زندگان این دنیا وقت تازه‌ای برای خود خریدند. اما چه سود که در انتها باز همه سر تعظیم فرو می‌اورند. به مرگ، با هر نامی که می‌پرستند.

زمستان دیگری خواهد آمد و بعدی…

چرا که سلطه سرما و تاریکی قطعیست.

[su_divider top=”no”]

behnam-f

صدای ناله اش تمام محیط قصر را پر کرده بود. استاد اعظم گفت برایش کاری نمیتوان کرد بهترین راه این است که به زندگیش پایان دهیم. برن گفت با اینکه برایم سخت است ولی خودش هم همین احساس را دارد ولی چه کسی میتواند این خبر را به دنریس بدهد فکر نکنم بتواند بعد ان همه سختی که کشیده این رو هم تحمل کند
برن به هودو گفت که اون رو به بالای سرش ببره هودو از ترس دیدن خون و دیدن اون اول راضی به این کار نشد ولی وقتی قاطعیت رو در چشمان برن دید قبول کرد.

برن بالای سرش رفت سرش را نوازش کرد اشک در چشمانش جمع شده بود ولی به عنوان پادشاه شمال نمی خواست در جلوی همه گریه کند بعد مرگ تمام عزیزانش گریه نکرده بود حتی وقتی ریکان جلوی چشمانش کشته شد گریه نکرده بود.ولی این چیز دیگری بود انگار خودش نیز با مرگ او میمرد انگار اخرین قسمت روحش نیز داشت بدنش را ترک میکرد ولی چاره ای نبود باید قوی میبود همان طور که پدرش گفته بود.
به استاد گفت تمامش کنید ولی جوری که اصلا درد نکشه من خودم به دنریس اطلاع میدم.
دنریس رو داخل حیلط قصر در حالی که لباس دوتراکی ها را بر تن داشت و در کنار همخون هایش ایستاده بود پیدا کرد.

دنریس به چشمان برن نگاه کرد و انگار از قبل همه چیز را میدانست.

برن گفت ملکه من وقتشه و با هم به بام قصر برگشتند.

استاد اعظم یه شیشه از مایع سفیدی در دست داشت که در نور غروب می درخشید
استاد گفت با یک قطره از این معجون ۱۰ مرد را میتوان از پا در اورد بدون اینکه دردی را احساس کنند
استاد خواست به جلو برود که دنریس اجازه نداد گفت خودم باید تمامش کنم شیشه را از دست استاد گرفت و تمام محتویلتش را درو ظرف اب خالی کرد

استاد گفت بانوی من یا قطره کافی…

دنریس با نگاهی اورا خاموش کرد. ظرف را بلند کرد و به بالای سرش رفت. تمام تنش خیس عرق شده بود نمیدانست توان این کار را دارد یا نه ترس تمام وجودش رو گرفته بود. ترس از تنهایی بعد مرگ کال تنها شده بود تنها دلخوشی او همان ۳ فرزندش بودند. آن دوتا را اوایل جنگ از دست داده بود فقط دروگوی قدرتمند و دوست داشتنیش برایش با قی متنده بود اگر او را هم از دست میداد تنها میشد تنهای تنها
شروع به نوازشش کرد ازدهایش با تاله ای کم توان جوابش را داد اخرین فرزندش ,اخرین امیدش, با مرگ اون دنیا برایش جای سختی می شد.

برن به پشت سرش رفت بازویش را گرفت در گوشش گفت شما دیگر تنها نیستید من و تمام مردم این سرزمین با شما هستیم.

تماس دست برن انگار قدرتی دوباره به او داده بود ظرف آب را جلوی دهان دروگو گرفت اژدها انگار از قبل خود را اماده کرده بود یک نفس تمام اب را سر کشید.

برای لحظه ای انگار زمان ایستاده بود درون چشمان دروگو خیره شده بود میتوانست در ان چشمان اتشین اینده را ببیند اینده خود و تمام مردمش را. بعد لحظه ای اتش چشمان فرزندش به خاموشی گرایید و اخرین اژدها نیز این سرزمین را ترک کرد. برن این بار نتوانست جلوی خودش را بگیرد قطرات اشک ناخواسته از چشمانش جاری شده بود خاطرات اولین باری که به عنوان اژدها سوار, سوار دروگو شده بود از ذهنش میگذشت تمام جنگ هایی که با هم به میدان رفته بودند را درون ذهنش مرور میکرد. حتی زمانی که برن سقوط کرد و درو گو برای نجاتش تا اخرین توان جنگیده بود زمانی را به یاد اورد که اژدهای زخمیش خودش را سپر کرده بود تا او زخمی نشود.
و اگر جان زود تر نرسیده بود او نیز به سرنوشت اژدهاییش دچار شده بود ولی حالا او اینجا بود سالم و زنده بالای سر ناجی خود که دیگر چشمانش مثل همیشه نمی درخشید.

با خاموش شدن برق زندگی از چشمان اژدها تمام زنگ های شهر به صدا در امدند دنریس از روی بام قصر به پشت سرش و کوچه های شهر نگاه انداخت به خاطره فاصه زیاد تا خیابان اطراف اول متوجه نشد ولی بعد که دقیق نگاه کرد دید تمام شهر زانو زده بودند و به احترام فرزند او و ناجیان خود سر تعظیم فرود اورده بودند.
دنریس رو به برن گفت بعد مرگ اخرین فرزندم دیگر جادویی باقی نمی ماند از این پس عقل و عدالت بر این سرزمین حکومت خواهد کرد.

[su_divider top=”no”]

بدون نام

آخرین سال زمستان بود و هوا داشت کم کم رو به گرمی میرفت ، برف ها دیگر شروع به آب شدن کرده بودند و درختان شکوفه می دادند .بنظر می رسید دیگر چیزی به شروع فصل بهار باقی نمانده است. برن سوار بر اسب داشت در جلوی گروه حرکت می کرد ، در مجموع بیست سوار میشدند و داشتند به سمت دژی قدیمی حرکت می کردند که کمی جلوتر بر روی تپه ای بلند در نزدیکی جنگل گرگ ها قرار داشت.

همان طور که به قلعه نزدیک می شدند شک برن درباره کاری که قرار بود بکند بیشتر می شد او واقعا نمیدانست چه باید بکند با حسرت بیاد آورد روزی را که برای اولین بار عدالت پادشاه را تماشا کرده بود روزی را که برای اولین بار مرگ انسانی را دیده بود و روزی را که دایرولف ها را پیدا کردند…. صدای باز شدن دروازه او را به حال برگرداند و و توجه اش را به اطرافش جلب کرد .برن صدای محافظان قلعه را که فریاد سر می دادند : استارک!‏ استارک!‏ را میشنید بعد توجه اش به زندانی جلب شد که به او نگاه میکرد ، زندانی مرد بلند قدی با موهای بلند طلایی رنگ و ریش پرپشت ژولیده ای بود که بنظر می آمد یک سال است روی حمام را به خود ندیده است .زندانی وقتی دید برن به او خیره شده نگاهش را از او برگرفت ،برن ناگهان جمله ای را که پدرش آنروز تابستانی که به اینجا آمده بودند به او گفته بود را بیاد آورد. برن لبخندی زد حالا دیگر می دانست چکار باید بکند

[su_divider top=”no”]

kei1

حریفش از فرط خستگی روی پاهایش بند نبود، آنقدر که همیشه تصورش را کرده بود مشتاق پایان دادن به زندگی استنیس نبود.

آخرین تصویری که از ییگریت به یاد داشت از نظرش گذشت، تائید را در چشمانش دید. به سمت استنیس رفت و با یک ضربه ی شمشیرِ حرامزاده اش کار را تمام کرد. مدتی طول کشید تا لشکریان استنیس از مرگش با خبر شوند ولی سرانجام همگی تسلیم شدند، گویا استنیس آخرین شخصی بود که پادشاهی یک حرامزاده بر نمی تابید یا حداقل آخرینی که شهامت اظهارش را داشت.

اکنون پادشاهی متفاوت با باقی پادشاهان ظهور کرده بود، آری، یک حرامزاده.

شاید قبل از او نیز پادشاهانی در کوچه ها و نزد عوام حرامزاده خوانده می شدند ولی اکنون او از اعلان این موضوع ابایی نداشت. شاید برخی او را وارث ریگار می نامیدند ولی او خودش را یک حرامزاده می دانست.
پس از او پسرش، برادرش یا هر کسی که بنا به قانون قدیم جانشینش بود سلطنت نخواهد کرد، در دوران او همانطور که ییگریت می خواست کسی از یک پیرمرد چون پدرش لرد بوده دستور نمی گرفت.
اکنون زمان حکومت مردمان آزاد فرا رسیده بود.

[su_divider top=”no”]

Raven

تقریبا داشت دیوار را میدید. ایستاد و در آرامش خورشید در حال طلوع را نگاه کرد و به گرمای آنطرف دیوار فکر کرد بعد چشمانش را بست اما ناگهان درد عظیمی در پشتش احساس کرد آنچنان شدید که نفسش بند آمد و پاهایش سست شد. آرامش رفته بود و وحشت و سرما داشت او را میبلعید.به سختی چرخید و چشمانش را گشود این راب بود پادشاهی که همه چیز را از دست داده بود و افتخار واعتماد مردم را نیز جان داشت از او میگرفت.او با چشمانی عاری از احساس جان را که داشت زمین میخورد نگاه کرد ونزدیک شد جان میخواست چیزی بگوید اما گلویش به سختی بریده شد و کم کم تاریکی و نیستی اورا دربر گرفت…

[su_divider top=”no”]

نارملا

همه چیز از حمله ی نخستین انسانها به وستروس اغاز شد و اندک مردم به جا مانده از ساکنان قدیمی وستروس از جنوب به شمال حرکت کرده و در انتها در شمالی ترین سرزمین ساکن شدند و رفته رفته جادوهای خود را بهبود بخشیدند و انجا بود که شیپور زمستان ساخته شد تا بتواند موجوداتی مانند غول ها را رام و مجبور به اطاعت کند .لشکری از غول ها امید نابودی نخستین انسانها را میداد ولی در انتها بی نتیجه ماند

پس رهبرانشان به فکر خلق موجوداتی نامیرا و با هوش و ابتکار عمل افتادند و برای این کار از جادوی سیاه و باقیمانده ی مردمشان استفاده کردند

پس از سالها و با تلفات فراوان موفق شدند تنها راه نابودی ارتش ساخته شده اتش بود که ان هم چاره ای ساده داشت جادویی باستانی که باعث سرما میشد

از ان هنگام بود که فصل ها نظم خود را از دست دادند ، زمین های شمالی تبدیل به سرزمین همیشه زمستان گشت و زمستان هایی طولانی با اغاز شب طولانی شروع شد و ادر ها پا به وستروس گذاشتند

حمله در ابتدا موفقیت امیز بود ولی در نهایت به شکست انجامید و اخرین بازماندگان رهبران مردم پیشین نابود شدند

سالها گذشت تا زمانیکه ادر ها باز گشتند و وستروس سالها درگیر قحطی ،ویرانی و جنگ شد

سر انجام با پایان زمستان بعد از هزاران سال فصول نظم طبیعی خود را بازیافتند و ادر ها و دیوار به افسانه ها پیوستند.

[su_divider top=”no”]

راب Stark

شب بود همه چیز در قلعه سرخ آرام بنظر میرسید. دنریس تارگین بروی صندلی آهنی نشسته بود و اطرافیانش را می نگرید برن استارک،تریون لنیستر،جان اسنو،استاد اعظم،سر داوس،تیان گریجوی،کتلین استارک و پرنس دورن همه منتظر بودند تا دنریس سخن بگوید ولی او به گذشته فکر میکرد.

به زادگاهش دروگون که برای نابودی یکی از مدعیان نابود شد. به سر جورا که به خاطر عشق به جان به او خیانت کرد.

به ایری که برای اطاعت از او در آتش خشم اژدهاهایش سوخت.به شمال که برای نابودی آدرها نابود شد.به سرزمین رز ها که

در آولین نبرد او چند صد انسان سوختند.

ملکه ی من؛تریون بود. که بعنوان دست خدمت می کرد:نظر شما در مورد این نامه چیه؟آیا باید ارتش را آماده نبرد کنیم؟

جان ادامه داد :این طور که از نامه شان پیداست برای صلح نیامده اند. دنریس فکر کرد مگر صلح هم وجود داره؟!

برن از سر داوس پرسید:خزانه تحمل جنگ دیگری را دارد؛مرد پیر جواب داد:شاید تا یک ماه بتوانیم آذوقه را فراهم کنیم ولی بعد گرسنگی خواهد آمد.پرنس دورن اجازه صحبت خواست:ملکه ی من.دنریس با دست اجازه داد.زادگاه من در جنگ بزرگ کمترین خسارات را دید اگر تا چند ماه دیگر صبر کنیم از محصولاتی که امسال کاشت شده اند میتوانیم استفاده کنیم.

کتلین استارک جوابی که در ذهن دنی بود را بیان کرد:ما تا چند ماه دیگر وقت نداریم. هم همه بالا گرفت و بالاخره برن پیشنهادی را که همه از گفتن آن امتناع می ورزیدند را داد: اژدهاها را آزاد کنید این تنها راه باقی مانده است.

اولین کسی که مخالفت کرد مادرش بود چون اتفاقی که برای ایری و خواهرش اتفاق افتاده را دیده بود که چگونه خواهرش و

تمام سربازانش در آتش سوختند:نه اژدها نه، آنها به جز ویرانی چیز دیگری به بار نمی آورند.من هم با شما موافقم بانوی من جان بود که حرف زد برن نگاه معنا داری به او انداخت.

استارک ها تنها افرادی بودند که اجازه داشتند در مورد اژدهاهای او نظر دهند.

دنریس بلند شد همه به او نگاه کردند:پس از ماه ها جنگ آرامش بر وستروس حاکم شده بودولی با این نامه شوم. ما مجبوریم دوباره به جنگ برویم تا با نیزها،سپرها،شمشیرها و اژدهاهایمان دوباره آرامش را به وسترمس باز گردانیم.

آن نامه شوم این بود: «به نام خدای ما. از پادشاه سوتوروس به مردم وستروس یا تسلیم شوید یا بمیرید.»