اژدهایان از کجا آمده اند؟ نگاهی کوتاه بر تاریخ والریای قدیم

از آنجا که به شروع فصل هفتم سریال نزدیک می شویم و با توجه به تریلری که به تازگی از فصل هفتم منتشر شده، دنریس تارگرین و اژدهایانش نقش پررنگی در این فصل خواهند داشت و بالاخره بعد از شش فصل پا به وستروس گذاشته تا تاج و تختی که حقش است را پس بگیرد، تصمیم گرفتیم تا نگاهی به تاریخچه والریای قدیم، اژدهایان و ورود تارگرین ها به وستروس بیندازیم.

با تشکر از سام لطفی عزیز بابت ترجمه این مقاله 

خیلی چیزهاست که ما در دنیای یخ و آتش، آنها را همانطور که هست، میپذیریم. یک دیوار بزرگ هست که هفت اقلیم را از “سرزمین همیشه زمستانی” جدا میکند. یک استارک همیشه باید در وینترفل حکومت کند. فصل ها به صورت عادی طی نمیشوند. زمستان خواهد آمد، اما معمولا در زمانی نامناسب.

یکی دیگر از چیزهایی که قبلا آنرا بی چون و چرا قبول میکردیم، این بود که تارگرین ها همخون اژدها هستند. اما اتفاقی رخ داد که باعث شد این حقیقت تغییر کند: اژدهایان از بین رفتند.
از دوران حکومت “اگار تارگرین سوم” در سال AC 153 تا سال ۲۹۹ AC (پس از پیروزی ایگان) که “دنریس” سه اژدهایش را بدنیا آورد، هیچ اژدهایی در دنیا وجود نداشت.

ولی اژدهایان از کجا آمده اند؟ چرا نوادگان “تارگرین” ها قادر به دنیا آوردن آنها هستند ولی بقیه مردم وستروس چنین توانایی ندارند؟ چه شد که از بین رفتند؟ و چرا اکنون دوباره برگشتند؟

داستان اژدهایان خیلی دیرتر از آنچه فکر میکنید شروع شده است. ما در این پست های تاریخی، خیلی راجع به “عصر قهرمانان” حرف میزنیم؛ عصری که از حدود سال ۱۰,۰۰۰ BC (پیش از پیروزی ایگان) تا حدود ۸,۰۰۰ BC به طول انجامید. در این برهه تاریخ بود که بسیاری از خاندان های قدیمی وستروس (از جمله لنیستر ها و استارک ها) تشکیل شدند. “شب دراز” آخرین بار در این زمان رخ داد؛ که طی آن، “Azor Ahai” با شمشیر خود، “Lightbringer”، توانست “آدر” ها (یا همان “دیگری ها” که در سریال با نام وایت واکر معرفی میشوند) را شکست دهد. در همین زمان، دیوار ساخته شد و “شاه شب” بوجود آمد. اگر فکر کردید در این زمان، اژدهاها به فراوانی در آسمان ها پرواز میکردند و قهرمانان این “عصر” سوار بر آنها به جنگ میرفتند، در اشتباهید!

در واقع در عصر قهرمانان هیچ اژدهایی چه در وستروس و چه در ایسوس وجود نداشت. اولین باری که پرورش اژدها در منابع ذکر شده است، مربوط به هزاران سال بعد، در حدود سال ۵۰۰۰ BC، در شبه جزیره ای در ایسوس، موسوم به “والریا” است. مردم این ناحیه، عموما کشاورز و چوپان بودند. آنها اژدهاها را اولین بار در زنجیره آتشفشانهایی پیدا کردند که در سراسر ناحیه موسوم به “پرتگاه” زندگی میکردند. با استفاده از جادو (که متاسفانه بدلیل از بین رفتن اسناد مربوط به آن دوران، اطلاع چندانی از این جادو ها در دست نیست) آنها توانستند اژدهاها را رام و مطیع خود کنند.

این واقعه در دوران اوج حکومت “گیسکاری” ها (Ghiscari) که قرن ها بر اسوس حکومت کردند، رخ داد. از آیین “گیس” (Ghis) بعنوان قدیمی ترین فرهنگ شناخته شده در کل دنیا (Planetos) یاد میشود. وقتی والریایی ها، مجهز به هیولاهای جدید خود بپاخاستند، گیسکاری ها سعی کردند این همسایگان خود را سرکوب، و این اژدهاها را از آن خود کنند. طی پنج سری نبرد مختلف موسوم به “جنگ های گیسکاری”، والریایی ها، گیسکاری ها را شکست دادند و سرزمین آنها را تصرف کردند. در نهایت تنها ۳ شهر از “خلیج بردگان” را باقی گذاشتند: یونکای، آستاپور و میرین. ( آنسالیدها، توسط گیسکاری ها بوجود آمدند. و جزو معدود بازمانده های فرهنگ سابق اند.)

با شکست گیسکاری ها، اکنون والریا بر قسمت بزرگی از قاره “اسوس” حکومت میکرد که تحت عنوان “سرزمین آزاد والریا” از آن یاد میشد؛ زیرا مردم این سرزمینی که والریا فتح کرد، دیگر تحت فرمان حکومت نبودند؛ بلکه انسانهایی آزاد بودند که در جامعه ای شبه دموکراتیک زندگی میکردند. (اصولا می بایست هر کسی که در این جامعه زندگی میکرد و زمینی داشت، نقشی در حکومت داشته باشد؛ اما مانند همه دموکراسی های بزرگ و کوچک، نظام حکومتی کم کم به سوی جرگه سالاری و نظام سرمایه داری پیش رفت) امروزه بسیاری از شهرهای اسوس، به این علت که زمانی در قلمروی سرزمین آزاد بودند، هنوز نام “شهر آزاد” را یدک میکشند.

طی قرن های بعد، والریایی ها قلمرو خود را تقریبا در کل اسوس گسترش دادند. در کمال تعجب، آنها هرگز اقدام به عبور از “دریای باریک” (Narrow Sea) و فتح وستروس نکردند؛ چون وستروس را آنقدر دور افتاده می پنداشتند که گمان میکردند ارزش فتح کردن ندارد. تنها در دو مورد، شاهد ارتباط با وستروس هستیم. اولی، رویدادی مشهور به “مهاجرت روینار” (Rhoynar Migration) است، که اهالی آن پس از آنکه والریا، شهر ها و خانه های آنها را تصرف کرد، به وستروس پناهنده شدند. رهبران روینار، با خاندان “مارتل” وصلت کردند و آنها را به قدرت رساندند و سرزمین “دورن” را آنگونه که امروز میشناسیم، شکل دادند. رویداد دوم، مربوط به تصرف جزیره ای بنام Dragonstone توسط تارگرین ها بود.

جزیره Dragonstone یک پایگاه مرزی بود که در سال ۲۰۰ BC به قلمرو والریا ضمیمه شد. خانواده تارگرین، که عضوی نسبتا کوچک از ۴۰ خانواده ی خاندان Dragonlord بود، حاضر شد Dragonstone را تحت کنترل بگیرد و برج هایی که اکنون هم در آن پابرجا هستند. “دنیس خیال باف” (Daenys The Dreamer) در این زمان رویایی دید، مبنی بر فاجعه ای عظیم که والریا و امپراطوری آنرا نابود میکند. تنها دوازده سال بعد، در سال ۱۱۴BC وقتی این فاجعه (که از آن تحت نام Doom یاد میشود) روی داد، تارگرین ها تنها خانواده بازمانده از خاندان Dragonlord بودند و ۳ اژدهای آنها، تنها اژدها های باقی مانده در دنیا بودند.

این “فاجعه والریا” چه بود؟ ما داستانها و آواز های بسیاری از این حادثه عظیم شنیده ایم؛ ولی حقیقت این است که بدلیل نبود مدارک علمی و موثق، ما تنها باید به اندک اسناد و مدارک باقی مانده توجه کنیم.

این فاجعه هرچه که بود، چهره سرزمین را عوض کرد. شبه جزیره والریا به کلی از بین رفت. پایتخت والریا نابود شد، و تا جایی که میدانیم، هیچ بازمانده ای نداشت. واضح است که این حادثه، در نتیجه یک زلزله شدید بوده است. (توجه کنید که “دریای دودزا” (Smoking Sea) در حال حاضر در محل رشته کوه های آتشفشانی “چهارده شعله” (Fourteen Flames) می باشد) طبق آنچه میدانیم، آب های این دریا تا قرن ها بعد، سمی بوده است. شبه جزیره والریا دیگر هرگز بازسازی نشد. اکنون یک سرزمین متروک و لم یزرع است. در سریال، “مردان سنگی” (Stonemen) را به اینجا میفرستند تا بی آنکه دیگران را به بیماری خود آلوده کنند، بمیرند.

با از بین رفتن پایتخت، باقی سرزمین Freehold دچار هرج و مرج شد. شهرها و استان ها به سیستم های حکومتی مستقل موسوم به “شهر های آزاد” تبدیل شدند. “پنتوس” (Pentos) جایی که دنریس سفر خود را شروع کرد، “لیس” (Lys) زادگاه “واریس” (Varys)، “میر” (Myr) زادگاه توروس (Thoros of Myr)، “تایروش” (Tyrosh) زادگاه “داریو” (Daario)، “ولانتیس” (Volantis) که در فصل قبل دیدیم، و باقی شهرها. به همین دلیل، افراد طبقه اجتماعی بالای این جوامع، هنوز به زبان والریایی حرف میزنند. (همینطور ساکنین شهرهای خلیج بردگان، زیرا والریایی ها قرن ها بر این شهرها حکومت میکردند.)

پس چرا تارگرین ها سعی نکردند به چند شهر قدرتمندتر دیگر مانند “ولانتیس” ملحق شوند و Freehold را بازسازی کنند؟ شاید جواب این سوال را هرگز نفهمیم. در عوض، “ایگان” (Aegon The Conquerer) جاه طلبی های خود را معطوف وستروس ساخت. (فتح وستروس خیلی راحت تر بود. چون مردم آن نحوه مقابله با اژدها را نمیدانستند.) ایگان و خواهر هایش توانستند شش اقلیم از هفت اقلیم وستروس را ظرف سه سال فتح کنند و حکومت تارگرین را در سال ۱AC بنا کنند. (فقط “دورن” توانست با کمک نوادگان “روینار” دوام بیاورد. که تارگرین ها بالاخره توانستند از طریق ازدواج های متعدد، در سال ۱۷۰ AC دکرن را هم تحت حکومت خود درآورند.)

اما هنگامی که “دورن” بعنوان اقلیم هفتم به قلمرو تارگرین ها اضافه شد، بیش از یک دهه از مرگ آخرین اژدها گذشته بود. چرا اژدهایان از بین رفتند؟ بعضی ها “رقص اژدهایان” را باعث این اتفاق میدانند، که “شیرین” در آخرین روزهای زندگی اش مشغول خواندن آن بود. آن جنگ، خاندان تارگرین را از هم گسیخت و باعث نابودی بسیاری از اژدهایان شد. عده ای اساتید (Maesters) را عامل انقراض اژدهایان میدانند، زیرا تارگرین ها را متقاعد کردند تا اژدهایانشان را در دخمه هایی در زیر “کینگز لندینگ” محبوس کنند. اینکار باعث ایجاد شوک در رشد اژدهایان شد و اندازه آنها را در حالت بلوغ کامل، در حد ابعاد سگ کاهش داد.

اما وقوع چنین تغییری آن هم تنها در طی ۱۵۰ سال، برای هر حیوانی یک تحول شگفت انگیز است. (درنظر داشته باشید هزاران سال طول کشید تا سگ ها از تکامل گرگ ها بوجود بیایند.) بعضی ها این تئوری را ارائه داده اند که چون آتشفشانهایی که اژدهایان در آن متولد شدند از بین رفته اند، جادوی آنها شروع به محو شدن از این دنیا کرد و بنابراین، اژدهایان را هم با خود برد. و یا شاید برعکس، بدلیل مرگ اژدهایان، جادویشان هم از بین رفت؟ یادآوری میکنیم اسناد و شواهد موجود، اعتبار علمی کافی برای اثبات این تئوری ها ندارند.

چیزی که میدانیم، این است: اژدهایان ۱۵۰ سال پیش از بین رفتند. دنریس تارگرین، توانست برای اولین بار در ۱۵۰ سال گذشته با موفقیت سه اژدهای خود را بدنیا آورد، درحالی که اجداد وی در این راه، خود در آتش سوختند. اینکه اژدهایان چطور برگشتند و یا چطور جادوی خود را دوباره به این دنیا آوردند هنوز مشخص نیست. اما با توجه به اینکه زمستان هر لحظه ممکن است فرا برسد، به آتش آنها بسیار نیاز پیدا خواهیم کرد.