بررسی فصل ۷۳ جان

از اینکه این روزها سایت از لحاظ پست‌های خوندنی کمی تهی شده ناراحتم. متاسفانه دوستان همه پر مشغله شدن و خودم هم تمام وقت باقیمونده رو فدای آماده‌سازی فصل‌های جدید کردم. چی‌ میشد دوستان دیگه‌ای که سواد ترجمه دارن و میتونن تو ترجمه مقالات و مصاحبه‌ها و… ما رو کمک کنن پا پیش بذارن؟! اما در هر حال بررسی فصل‌ها چیزیه که دیگه نمیشه ازش گذشت. با بررسی فصل ۷۳ جان در خدمت شما عزیزان هستیم.

استنیس ناگهان از شرق ظاهر شد و شر بزرگ وحشی‌ها رو از سر نگهبانان شب و دیوار کم کرد. این شوک شیرین از اون دست اتفاقاتی بود که ما اصولاً جرئت آرزو کردنش در دنیای نغمه رو نداشتیم. اگر تالکین بود کاملاً قابل پیش‌بینی بود. مثل از راه رسیدن گندالف در هنگام محاصره هلمز‌دیپ یا رسیدن قوای روهان در نبرد پای دیوارهای میناس‌تریس. اما اینجا دنیای بی‌رحم وستروسه. جایی که کمک از هیچ کجا نمی‌رسه جز برای دشمنت! اما انگار اینبار دل سنگ مارتین به رحم اومده. البته کسانی مثل من که حسابی زخم خورده‌ی مارتین هستیم، از شمشیر شعله‌ور استنیس هم می‌ترسیم! اما در هر حال بالاخره با کمک یکی از پنج پادشاه برادران شب بر خطر بزرگ وحشی‌ها نائل اومدن و تونستن که دیوار رو در مقابل اونها حفظ کنند.

واقعاً که مارتین به زیبایی دنیای واقعی رو به تصویر کشیده. دنیایی که در اون هیچ کس از فردای خودش خبر نداره و نمیدونه چه شانس بزرگ یا فاجعه‌ای پشت همین پیچ پیش رو به انتظارش نشسته.

بحث‌های مختلفی میشه در مورد وقایع این فصل مطرح کرد و من همین حالا هم مطمئن نیستم که به کدومش بپردازم. پس فعلاً همه‌ی اونا رو مطرح می‌کنم.

اولین بحث مربوط به شیپور زمستان و منس ریدره. آیا واقعاً باید قبول کنیم که این شیپور همون شیپور جادوییه؟ پس یعنی باید بپذیریم که افسانه‌ی جورامون و اینکه غول‌ها با نوای همین شیپور از زیر خاک پیدار شدن حقیقت داره؟ برای شخص من یه خورده باور چنین حرفی مشکله. مارتین بارها در طی داستان نشون داده که افسانه‌ها چطور از گوشه و کنار یه حادثه واقعی سربرمیارن و روی حقیقت سایه میندازن، حال این شیپور چه توانایی بیدار کردن غول‌ها رو داشته باشه و چه نه، هنوز هم تهدید بزرگی برای دیوار محسوب میشه. آیا باید پذیرفت جادویی بزرگ در این وسیله نهفته که بر جادوی فرزندان جنگل چیره میشه؟ یا اینکه صرفاً بلوفی از طرف منس برای امتیاز گیری از نگهبانانه؟

احساس مسئولیتی که منس در قبال استفاده از این شیپور از خودش نشون داد برای من خیلی جالب بود. اون به خوبی میدونه که گرچه این دیوار تا به امروز بزرگترین دشمن مردمش بوده، اما حالا به تنها سپر اونها در مقابل وحشت عظیم شمال تبدیل شده. اما در عین حال خواسته‌ای که از جان داره خواسته‌ای بسیار چالش‌برانگیزه. عبور تمام وحشی‌ها از دیوار چیزیه که با فلسفه وجودی نگهبانان شب (دست کم در قرن‌های اخیر) تناقض آشکاری داره. اما واقعاً کار درست چیه؟ کدوم تصمیم می‌تونه انسانی‌تر باشه؟ اجازه عبور دادن و نجات جان چند هزار نفر از مردمان آزاد در مقابل آدرها، یا رها سازی چند هزار وحشی خطرناک در جان مردمان وستروس؟ مهم نیست که جان یا نگهبانان دست‌کم فعلاً از اجبار انتخاب خلاص شدن. این سوال بازهم ارزش پرداختن داره.

نکته‌ی دیگه احساس علاقه‌ی خاص منس نسبت به جان هستش. منس با اینکه میدونه جان بهش نارو زده، باز هم طوری رفتار میکنه که انگار حس علاقه‌ای نسبت بهش داره. نکنه منس بابای جان باشه؟!!!!

حضور استنیس در پای دیوار شرایط شمال رو به کلی تغییر میده. یه پادشاه پا به دیوار گذاشته. پادشاهی که صرفاً این همه راه رو نیومده که دیوار رو نجات بده و برگرده. حالا که اون اینجاست قطعاً هدف‌های دیگه‌ای هم در سر داره. این اتفاق در نبرد نگهبانان با وحشی‌ها و آدرها تاثیر خواهد داشت. حتی میتونه در وقایع شمال و سرنوشت بولتن‌ها هم تاثیر بذاره. ضمن اینکه در عین حال حضور استیس به عنوان یه مدعی دروغین سلطنت میتونه باعث خشم قدمگاه پادشاه و لنیسترا بشه. چراکه نگهبانان سوگند خوردن که در منازعات مملکت دخالتی نکنن. حالا پناه دادن و پذیرایی از یک غاصب جرمیه که اونا نمیتونن ازش فرار کنن. به نظر شما واکنش تاج و تخت به این اتفاق چی میتونه باشه؟

حیفه در انتها از یه نفر قدردانی نشه. لرد داووس دست پادشاه! مظهر شرافت و وفاداری که باعث همه این اتفاقات شیرین شد. داووس شخصیتی دلنشین و ساده است که تغییرات بزرگی رو ایجاد میکنه. حق این بود که از اون هم به درستی تقدیر بشه.

در مورد نتایج حضور ملیساندر در پای دیوار حرف‌های زیادی هست که در فصل‌های بعدی بهش می‌پردازیم.