دانلود فصل ششم از رقصی با اژدهایان؛ خدمتکار بازرگان

یک نقطه بحرانی یعنی دوران امتحانات را پشت سر گذاشتیم و امید داریم که فصل های بعدی با سرعت بیشتری منتشر بشه. یه فصل جدید از یک شخصیت جدید رو خدمت شما عزیزان معرفی می کنیم.

ماجرا بوی گند می‌داد.

کشتی به شصت پارو، تک بادبان و بدنه بلندِ باریکی که نویدبخش سرعت بود می‌بالید. کوئنتین با دیدن آن اندیشید، کوچیکه ولی شاید به کار بیاد، اما این فکر قبل از آن بود که پا به عرشه بگذارد و بویش را خوب استشمام کند. خوک‌، اولین فکری بود که به ذهنش رسید ولی با دوباره بوییدن نظرش را عوض کرد. خوک‌ها بوی بهتری داشتند. این بوی گندِ شاش، گوشت در حال فساد و فضولات بود، بوی تعفنِ گوشت جنازه، تراوشات زخم و جراحات رو به سیاهی؛ چنان شدتی داشت که هوای پر از نمک و بوی ماهی لنگرگاه را در خود غرق می‌نمود.

به گِریس درینک‌واتر گفت: «میخوام بالا بیارم.» آنها در انتظار پیدا شدن سر و کله ناخدای کشتی از گرما کلافه شده بودند و در همان حال بوی گند از عرشه زیر پایشان بالا می‌زد.

گریس پاسخ داد: «اگه ناخدا هم بویی مثل کشتیش بده، ممکنه استفراغت رو جای عطر اشتباه بگیره.»

کوئنتین آمد تا پیشنهاد دهد کشتی دیگری را امتحان کنند که سرانجام ناخدا با همراهی دو خدمه که ظاهر پلیدی داشتند، آفتابی شد. گریس با لبخند از او استقبال کرد. گرچه به خوبی کوئنتین زبان ولانتیسی را حرف نمی‌زد، اما نیرنگشان مستلزم این بود که او از جانب هر دویشان صحبت کند. کوئنتین پیش از این در پلَنکی تاون نقش شراب‌فروش را بازی کرده بود ولی نقش بازی کردن موجب عصبانیت و بی‌قراریش می‌شد، بنابراین مردان دورنی در لیس علاوه بر تعویض کشتی، نقش‌هایشان را هم عوض کرده بودند. روی عرشۀ چکاوک، کِلتوس یورن‌وود بازرگان شد و کوئنتین خدمتکار؛ با کشته شدن کلتوس، گریس نقش ارباب را در ولانتیس بر عهده‌ گرفته بود.

گریس درینک‌واتر بلند بالا و خوش‌رو، با چشمانی سبز آبی، موهای شنی رنگ که شعاع نور بر آن می‌تابید و پیکری لاغر و خوش منظر بود و تکبری در وجودش داشت، نوعی اعتماد به نفس که به نخوت پهلو می‌زد. هیچ‌گاه ناراحت به نظر نمی‌رسید و حتی زمانی که زبان بلد نبود، راه‌هایی برای رساندن مقصودش داشت. کوئنتین در مقایسه با او، ظاهری بد شکل داشت، پاهای کوتاه و کلفت، هیکلی ستبر و موهایی قهوه‌ای به رنگ زمینِ تازهِ شخم‌ خورده. پیشانیش زیادی بلند، فکش زیادی چهارگوش و دماغش زیادی پهن بود. یک بار دختری گفته بود، صورت صادق و خوبی داری، ولی باید بیشتر لبخند بزنی.

لبخند هیچ‌گاه راحت بر لب کوئنتین مارتل نیامده بود، نه بیش از آنچه بر لبان پدر والامقامش می‌نشست.

گریس دست و پا شکسته به والیریایی اصیل گفت: «ماجرای شما چقدر سریعه؟»

اربابِ ماجرا لهجه را شناخت و به زبان مشترک وستروس پاسخ داد: «چیزی از اون سریع‌تر وجود نداره جناب لرد. ماجرا خود باد رو هم میتونه جا بذاره. بهم بگید مایلید به کجا بادبان بکشید، و من به سرعت شما رو به اونجا میرسونم.»

«من برای خودم و دو خدمتکار دنبال جا برای سفر به میرین میگردم.»

این حرف ناخدا را به مکث واداشت. «من با میرین غریبه نیستم. آره، میتونم دوباره شهر رو پیدا کنم . . . اما برای چی؟ برده‌ای در میرین نیست، سودی اونجا گیر نمیاد. ملکه نقره‌ای برده‌داری رو بر انداخته. حتی گودهای مبارزه رو هم تعطیل کرده، بابت همین یه ملوان بیچاره حتی وقتی منتظر پر شدن انبارهای کشتیشه نمیتونه خودش رو سرگرم کنه. دوست وستروسی من، بگو چی در میرین هست که بخوای اونجا بری؟»

کوئنتین پیش خود گفت، زیباترین زن دنیا. اگه خدایان مهربان باشند، همسر آینده‌م. بعضی شب‌ها در بستر بیدار می‌ماند و شکل و شمایلش را مجسم می‌نمود و در این فکر فرو می‌رفت که اصلاً چرا چنین زنی بخواهد از میان تمام پرنس‌های دنیا با او ازدواج کند. به خودش می‌گفت، من دورن هستم. او دورن رو میخواد.

گریس پاسخش را با داستانی داد که ساخته بودند. «شراب تجارت خانوادگی ماست. پدرم در دورن صاحب تاکستان‌های پهناوری هست و از من میخواد تا بازارهای جدیدی پیدا کنم. امید میره که مردم خوب میرین از اونچه میفروشم استقبال کنن.»

کاپیتان قانع نشده بود. «شراب؟ شراب دورنی؟ شهرهای برده‌داری در جنگن. یعنی میشه این رو ندونین؟»

---

دانلود فصل ششم؛ خدمتکار بازرگان

---