بررسی فصل دوم؛ از خون و شن

تسلیم نشده، زانو نزده، شکست نخورده

این شعار خاندان باستانی مارتل است. ادعایی گزاف که بعید است خاندان دیگری شهامت بر زبان آوردنش را داشته باشد. جنوبی‌های وستروس همانند خاندان‌های شمال از نژاد اندال‌ها نیستند. نژادی که سایر مردم وستروسی از آن هستند. دورن سرزمینی است که از لحاظ آداب و فرهنگ تفاوت‌های قابل توجهی با سایر بخش‌های وستروس دارد. بالاخره در این فصل پای داستان کتاب به سرزمین‌های جنوبی باز شد. جایی که قدرتی مخفی پنهان است. دورنی‌ها تنها قلمرویی هستند که در مقابل ایگان فاتح و اژدهایانش تسلیم نشدند. و این غرور و تمایز در تمام ۳۰۰ سال گذشته به خوبی حفظ شده است.

ما در این فصل با شخصیت بسیار مهم دورَن مارتل، ارباب خاندان مارتل‌ها آشنا می‌شیم. گرچه علیل زمین‌گیر است، اما به طور قطع یکی از قدرتمند‌ترین مردان وستروس به شمار می‌رود. او سالهاست که این خاندان رو با قدرت مدیریت کرده و قدرتش رو حفظ کرده. ما در این فصل درمی‌یابیم که او شخصیتی هوشمند و دوراندیشه که تلاش میکنه هر قدمش رو با احتیاط برداره. گرچه تقریباً از طرف همه به بزدلی و ترس محکوم میشه.

طبق اونچه که از گفتگوها می‌فهمیم، دورَن مارتل لردی عاری از احساس و عاطفه نیست. همین که سالها با وجود بیماری بر مسند قدرت باقی مونده نشون میده که انسان بی‌کفایت یا بزدلی هم نیست، اما کمی عجیبه که چرا در مورد مرگ اوبرین عزیز اینطور دست به عصا عمل می‌کنه؟ علت این همه ترس و واهمه از اقدامات تند و تلافی‌جویانه چیه؟ این درسته که هنوز خبر کشته شدن لرد تایوین به گوش دورنی‌ها نرسیده، اما آیا قدرت حکومت مرگزی و ترس از خشم اون باعث شده که لرد مارتل تا این احتیاط و محافظه‌کارای برخورد کنه؟ این نشانه‌ی ضعف قدرت دورنه؟ یا ضعف دورَن؟ یا دلیل دیگه؟

این احتیاط کاری دورَن تا به حدی پیش می‌ره که حتی قصد داره فرزندان برادر مرحومش رو زندانی کنه تا از تحریک مردم و اقدام بر خلاف خواسته خودش جلوگیری کنه. یعنی ممکنه که مارهای شنی برعلیه دورَن اقدام کنند؟ سوال من اینه که دورَن از اقدام اونها بر علیه خودش نگرانه، یا از برافروخته شدن آتش جنگ؟ البته ما هنوز خاندان‌های دورنی رو به خوبی نمی‌شناسیم و نمی‌دونیم که تا چه حد به خاندان اصلی وفادارند و از ارباب خودشون حرف شنوی دارن. اما اونچه که مشخصه همه اونها در یک چیز اشتراک دارند:‌ در دورن همه دیوانه‌وار عاشق افعی سرخ بودند و حالا از مرگش خشمگین هستند. خشمی که ممکنه اونها رو حتی به شورش بر علیه اربابشون بکشونه. اما چرا؟ راز محبوبیت افعی سرخ در چیه؟

قطعاً نمی‌تونه بابت هوس‌رانی‌های عجیب و غریبش باشه! از نظر من اوبرین بیش از هر چیزی برای مردم دورن یک جنگجوی همیشه قهرمان بود. کسی که می‌شد او را تبلور واقعی شعار خاندان مارتل به جساب آورد. تولد دوباره‌ی نایمریای دورن. جسارت و شهامت و قدرت بی‌نظیر اوبرین اون رو بزرگترین امید مردم برای غلبه دائمی بر رقیب همیشگی دورن، یعنی هایگاردن کرده بود. شاید بشه گفت که اوبرین اولین قدم در تبدیل شدن به قهرمان اول دورن رو با علیل کردن ویلاس تایرل برداشت. بعد از اون با دلاوری‌های فراوانی که در مقاطع مختلف نشون داد خودش رو بیش از پیش محبوب مردمش کرد. اما چرا باید چنین قهرمانی عاقبتی اینچنین پیدا کنه؟

دنیای نغمه دنیایی بی‌رحم با قوانینی و خشک و سختگیرانه است. در این دنیا حرکت بر اساس میل و احساسات و بدون احتیاط، تاوان سختی به دنبال داره. چه لرد استارک باشی و بر اساس دلسوزی و شرافت عمل کنی، چه جیمی باشی و غرق در غرور. چه اوبرین باشی و حس انتقام و عشق به خواهر انگیزه‌ی اعمالت باشه. در هر حال عاقبتی خوش در انتظارت نخواهد بود. اوبرین و جیمی (قبل از بریده شدن دستش) شباهت‌های فراوانی با هم دارند. همونطور که قبلاً در بررسی فصل ۶۲ جیمی از کتاب سوم گفتم، زندگی برای اینگونه اشخاص که غرق در شهرت و محبوبیت و مسلح به سلاح‌هایی چون تهور و جنگ‌آوری و زیبارویی هستند، قواعد و قوانینی بسیار ساده و سر راست داره. از زندگی لذت ببر. چطور و به چه قیمتی چندان مهم نیست. بازی تاج و تخت قطعاً میدان خوبی برای این افراد نیست. چون هیچ شمشیری به تنهایی نمی‌تونه در این نبرد پیروز بشه. شباهت جالب دیگه‌ای که میشه در مورد این دو نفر بهش اشاره کرد، عشق و علاقه وافر اونها به خانواده است. در مورد جیمی به تفصیل صحبت کردیم. اوبرین هم عاشق و برادر و خواهرش بود. گرچه از برادر بزرگترش محبوب‌تر بود، اما همیشه تحت امرش باقی موند و از فرمانش سرپیچی نکرد. و شاهد بودیم که چطور عشق فراوان به خواهر که شعله‌ی انتقامش تا آسمان زبانه می‌کشید، روح و جان خودش رو هم بلعید. نقطه تفاوت بین این دو شخصیت که میشه بهش اشاره کرد این بود که این دنیای بی‌رحم به جیمی فرصتی دوباره داد تا چشمانش رو باز کنه و ببینه، اما سهم اوبرین از این آگاهی تلخ مشتی زره پوشیده و پولادین بود.

بیاید به مارهای شنی بپردازیم. به خصوص سه خواهری که در این فصل با اونها آشنا شدیم. اُبارا، نایم و تیین. سه خواهری که هرکدوم با ایده‌های مختلفی برای انتقام پدر،‌به عموی خودشون مراجعه کردند. اوبارا هجوم سراسری به  اولدتاون و سپس هایگاردن و در نهایت قدمگاه پادشاه رو پیشنهاد کرد. چیزی که شاید بیش از همه از مردم دورنی انتظار انجام رو میشه داشت. پیشنهاد نایم کاملاً متفاوت بود. اون معتقد بود که انتقام باید خیلی آرام و بی‌سر و صدا و بدون هیچ گونه تلفات جانبی گرفته بشه. در آخر هم پیشنهاد تیین رو داریم. تاجگذاری میرسلا و کشوندن نیروهای پایتخت به قتلگاه دورن. شما با کدوم یک از این سه پیشنهاد موافقید؟ یا شایدم با دورَن اتفاق نظر دارید؟

و در آخر باید پرسید که بعد رسیدن خبر مرگ تایوین لنیستر به جنوب، اقدام دورن چه خواهد بود؟ آیا ممکنه که بالاخره دورَن احتیاط رو کنار بگذاره و با استفاده از فرصت به وجود اومده به سمت شمال لشکر بکشه؟ یا شایدم دورنی‌ها همین رو کافی بدونن و دیگه نیازی به انتقام‌گیری نبینند؟

در مورد دورن حرف‌های گفتنی بسیاره، اما تا فصل بعدی از دورن صبر می‌کنیم تا به تدریج اون بحث‌ها رو هم مطرح کنیم. گرچه برخی از اونها به تنهایی می‌تونن دستمایه‌ی مقالاتی چند قسمتی باشند.

نظر شما چیه؟