دانلود فصل پانزدهم؛ سمول

ببخشید مزاحم خواب و استراحتتون شدم! شرمنده سکوت این چند روزه سایت رو می‌شکنم! فقط خواستم بگم فصل جدید منتشر شد. عرض دیگه‌ای نیست. مزاحم سکوت و خلوت سایت هم نمی‌شم!

دریا سبب می‌شد که سمول دچار دریازدگی شود.

همه ترسش از غرق شدن نبود، گرچه مطمئناً بخشی از آن بود. تکان‌های کشتی و نحوه‌ی بالا و پایین رفتن عرشه زیر پاهایش هم مقصر بودند. روزی که از ایست واچِ کنار دریا بادبان کشیدند، او برای داریون اعتراف کرد: «من خیلی زود دچار تهوع می‌شم.» داریون آوازخوان ضربه‌ای به پشتش زد و گفت: «با شکم گنده‌ای که تو داری استفراغ زیادی میشه قاتل.»

سم سعی کرد تا حداقل به خاطر گیلی هم که شده ظاهری شجاع به خود بگیرد. گیلی هرگز دریا را ندیده بود. بعد فرار از خانه کرستر، وقتی که تلاش می‌کردند از میان برف‌ها بگذرند، از چندین دریاچه عبور کرده بودند. و حتی همان‌ها هم مایه شگفتی دخترک شدند. همچنان که کشتی پرنده سیاه از ساحل دور می‌شد، دخترک شروع به لرزیدن کرد و اشک‌های درشت نمکین از گونه‌هایش پایین غلتید. سم صدای زمزمه‌اش را شنید: «خدایان رحم کنن.» ابتدا ایست واچ از دید خارج شد و دیوار در دوردست کوچک‌تر و کوچک‌تر شد، تا اینکه سرانجام به کل ناپدید شد. تا آن موقع باد نیز وزیدن گرفت. رنگ بادبان‌ها همچون ردای سیاه بسیار شسته شده، خاکستریِ رنگ پریده بود، و چهره گیلی از ترس سفید شد. سم سعی کرد به او بگوید: «این کشتیِ خوبیه. لازم نیست بترسی.» اما او فقط به سم نگاه کرد، نوزادش را محکم‌تر در آغوش گرفت و به زیر عرشه دوید.

کمی بعد سم خود را در حالی یافت که لبه عرشه را محکم گرفته و رفت و برگشت پاروها را تماشا می‌کند. شیوه حرکت همزمان آنها با هم به نوعی ارزش تماشا داشت و بهتر از نگاه کردن به آب بود. تماشای آب تنها او را به یاد غرق شدن می‌انداخت. وقتی که کوچک بود، پدر والامقامش سعی کرده بود با انداختنش در برکه پایین هورن هیل به او شنا کردن بیاموزد. آب در دهان و بینی و ریه‌هایش وارد شده بود و پس از اینکه سر هایل او را بیرون کشید، برای ساعت‌ها سرفه و خس خس می‌کرد. بعد از آن او هرگز جرات نکرد در هیچ آبی عمیق‌تر از نیم‌تنه‌اش برود.

خلیج فک‌ها بسیار عمیق‌تر از نیم‌تنه‌اش بود و مثل آن برکه ماهیگیری کوچک زیر قلعه پدرش بی‌خطر به نظر نمی‌رسید. آب‌های خاکستری و سبزش متلاطم بودند و مسیر ساحلِ جنگلی که دنبال می‌کردند، پر بود از صخره‌های بیرون‌زده و گرداب‌ها. حتی اگر می‌توانست به نحوی با دست و پا زدن تا آنجا برود، موج‌ها احتمالاً او را محکم به سنگی می‌کوبیدند و سرش را تکه تکه می‌کردند.

داریون وقتی دید سم به آن سوی خلیج خیره شده پرسید: «دنبال پری‌های دریایی می‌گردی، قاتل؟» خواننده جوانِ خوش قیافه با موهای بور و چشمان فندقی، خارج از ایست واچ بیشتر شبیه شاهزاده‌ای تیره‌پوش بود تا یک برادر سیاه.

سم پاسخ داد: «نه» او نمی‌دانست به دنبال چه می‌گشت، یا در این کشتی چه می‌کرد. به خودش گفت، به سیتادل میرم تا یه زنجیر بسازم و یه استاد بشم، تا بهتر به نگهبانان خدمت کنم.

---

دانلود فصل پانزدهم؛ سمول

---